Dag drie step-slee en avondsafari

En toen was daar dag drie. De start van de dag was helaas voor Sandy minder. Werd weer eens wakker met evenwichtsstoornis. Gelukkig heeft hij het er uit kunnen lopen en ook nog in de lobby een half uurtje geslapen voordat we op stap gingen.

Om half twaalf verzamelen bij de receptie voor twee uur steppen met de slee. Alle excursies vertrekken hier vanuit het hotel dus dat is lekker. Marco, uit Finland, was onze gids vandaag. Helaas is Marco niet gebouwd om dit soort excursies te begeleiden. De slee staat naast het hotel opgeslagen, maar die vijftig meter lopen waren voor hem al een probleem. Hij was echt buiten adem. Vervolgens de uitleg hoe de slee werkt. Het is een traditionele Finse slee die even wat anders bestuurd dient te worden als dat wij gewend zijn. Ook na de uitleg weer buiten adem. Als groep zijnde keken we elkaar al aan van wat gaat dat worden.

Gezien de sneeuw die in de nacht was gevallen, ongeveer 30 cm, werkt de slee niet goed. Het is eigenlijk de bedoeling om een ijzige ondergrond te hebben. Ze gebruiken de slee dan ook vaak op bevroren rivieren en meren. Dus je raadt het al, dit was helemaal niets voor Marco. Na iedere tien meter moest hij stoppen. De bedoeling was om te glijden maar het was steeds ploeteren door de sneeuw. 

Na ongeveer een kwartier, in afstand ongeveer 100 meter, was er al een pause met warme bessensap en een koekje,  Echter, dit was pas na 50 minuten gepland. Gezien zijn toestand hadden we onderling al gepolst wie BHV en reanimatie kon want het zag er niet best uit met hem. Verstandig als we waren hebben we als groep ingegrepen. We hebben voorgesteld om de kortst mogelijke route weer terug te nemen, want berg je op en berg je af nee dat wordt hem niet. Hij was daar blij mee en we zijn dan ook terug gegaan. Moet zeggen dat het voor ons ook wel prima was, want die slee werkt echt niet in de losse sneeuw.

Terug in het hotel, beetje vroeg om een uur, zijn we weer naar beneden naar het dorpje gelopen om wat te eten. Tijdens de excursie zei een jongen al, dat als je weer eens wilt skiën dit echt ideaal is. Perfect sneeuw en hele stille pistes. Dus we besloten om het ook weer eens te proberen. Na de lunch dus skiën gehuurd en de piste op. Echt, de omstandigheden zijn er perfect. Rustig kunnen oefenen en de komende twee dagen kunnen we wat meer oefenen.

Om kwart voor vijf naar boven met de sleeplift en alles opgeborgen in de lockers van ons hotel.

Terug in de hotelkamer kwam Karin de man met de hamer tegen. Maar ja, we mogen nog drie uur vanavond op pad. Dus hup weer naar boven, wezen eten en vervolgens terug naar de kamer om, hoi, hoi, hoi, onze laagjes kleding en thermopak aan te trekken. We zijn er weer klaar voor hahahaha.

Verzamelen bij de receptie. Tot onze verbazing een groep van 24 personen die mee gaan. Gelukkig worden we in twee groepen opgesplitst. Dit keer voor ons weinig spektakel betreffende anderen. Slim als we waren namen we nu de tweede sneeuwscooter. Met voor ons nog een jong stel en daarvoor dan onze gids. Met in totaal acht sneeuwscooters op pad.

Dit keer voor ons geen spektakel betreffende anderen. Wij konden nu lekker opschieten met een behoorlijk hoog tempo. Maar dit betekende onderweg wel vaak stoppen om op anderen te wachten. Want ook nu weer zijn er een aantal van de weg afgeschoten en omgevallen in het diepe sneeuw.

Helaas geen noorderlicht maar wel een magische tocht zo in het donker. Schitterend gewoon.  Die witte bomen, een waterig maantje en net niet donker. De route gaat ook gewoon tussen de bomen door waarbij je de takken kunt aanraken. Halverwege  een kampvuur met koffie, thee en broodjes en uitleg over hoe het noorderlicht ontstaat. Wat eerlijk gezegd best interessant was. Terug ook weer met hoog tempo en dit keer ook off piste wat speciaal was. 

Nu, half twaalf, weer terug op de kamer en even douchen want dat kampvuur trekt echt overal in. Hopelijk lekker slapen, adrenaline zit nog hoog, want morgen om tien uur staan de huskies te springen om met ons op pad te gaan. Temperatuur is gelukkig zeker behagelijk momenteel. Het was -10 maar totaal geen last van gehad.

Oh ja, voordat we weggingen, Karin, welk pak is van jou? Deze is van mij zegt ze. Onderweg kon ik mij maar moeilijk bewegen. Het op en afstappen ging niet feilloos bijvoorbeeld, waar ik normaal gesproken als een jonge schaap overheen kan springen en ook rond mijn schouders ging het steeds strakker zitten.

Dan kom je terug op de kamer en denk je; mhhh schat, wat zit je toch ruim in het pak en ja hoor heeft zij mijn pak aan. Pfff, volgende keer maar eerst even checken en niet op haar woord geloven.